Już od samego początku działalności Towarzystwa Boskiego Zbawiciela, myśli Założyciela Sługi Bożego o. Franciszka Marii od Krzyża Jordana były zwrócone ku ziemiom polskim. 19 lat od założenia Zgromadzenia pierwsi salwatorianie zamieszkali w Krakowie i podjęli starania o powstanie domu zakonnego. I tak powstał dom w Trzebini, który po kilku latach na skutek napływu dużej ilości kandydatów do Zgromadzenia stał się zbyt ciasnym. Wtedy też poczyniono starania o otwarcie domu na Górnym Śląsku skąd było najwięcej kandydatów. Pierwsze palny lokalizacji to okolice Pszczyny. Jednak dzięki przychylności ówczesnego proboszcza parafii św. Wojciecha w Mikołowie, ks. Aleksandra Skowrońskiego rozpoczęto starania w Kurii Biskupiej w Katowicach o otwarcie takiegoż domu na terenie jego parafii. 12 stycznia 1931 r. ks bp Stanisław Adamski wyraził zgodę na powstanie Domu Zakonnego i gimnazjum, którego celem było kształcenie młodzieży zakonnej. W sierpniu tego roku został wmurowany kamień węgielny pod budynki szkolne. Dzięki bardzo dużej pomocy rzeszy współpracowników Salwatoriańskich możliwe było rozpoczęcie działalności placówki już w roku szkolnym 1933-34. Również w budynku szkolnym rozpoczęło działalność wydawnictwo, wydając pismo ?Salwator?

Wybuch II wojny Światowej uniemożliwił rozwój szkoły, która miała być jeszcze bardziej rozbudowana. Początkowo budynki zajęły wojska niemieckie, dzierżawiąc je, a potem zagarniając całkowicie mienie zakonne i wypędzając zakonników. Pod koniec zawieruchy obiekt zajęły wojska sowieckie, które dokonały także brutalnego mordu 27 stycznia 1945 r. dwóch sióstr salwatorianek: Stanisławy Falkus i Leopoldy Ludwig. Sowieci uczynili z budynku szkolnego szpital gruźliczy. Następnie została utworzona szkoła dla pielęgniarek, studium medyczne i szkoła specjalna. Zgromadzenie Salwatorianów odzyskało swą własność dopiero w 1991r.