Zmiany, jakie w okresie uprzemysłowienia zachodziły w mieście, zwłaszcza w II poł. XIX wieku, musiały być dla mieszkańców zaskakujące.

Założono planty miejskie, wybrukowano pierwszą ulicę, rynek, zainstalowano oświetlenie gazowe (ok.1867) i postawiono w 1872 r. nowy ratusz, który istnieje do dziś.

Zaczęto budować bite drogi, a w II połowie XIX w. uruchomiono w Mikołowie pierwszą linię kolei żelaznej (w 1856 r.).

Miastu przybyły też dwa kościoły. Parafia katolicka zbudowała w latach 1843-1861 nowy kościół pw. św. Wojciecha, dziś mający rangę bazyliki mniejszej. Ewangelicy w 1861 r. ukończyli budowę kościoła św. Jana. Dodać jeszcze należy, że wcześniej, w 1816 r., zbudowano w mieście murowaną synagogę, która do lat siedemdziesiątych XX wieku stała na obecnym pl. 750-lecia.

Miasto było siedzibą sądu, szpitali, policji, poczty, rzeźni miejskiej i więzienia.

W latach siedemdziesiątych XIX w., staraniem rodziców, zaczęły powstawać w Mikołowie także tzw. szkoły wyższe, w których młodzież mogła uzupełnić wykształcenie zdobyte w szkole ludowej.

Najpierw w 1873 r. utworzono prywatną szkołę wyższą dla dziewcząt, która od 1903 r. mieściła się w budynku nieopodal Plant. Od roku 1922 aż do wybuchu II wojny działała ona jako szkoła dla mniejszości niemieckiej.

Pierwszą wyższą szkołę dla chłopców otwarto w 1875 r. Istniała tylko 7 lat i przygotowywała do gimnazjum i seminarium nauczycielskiego.

W 1904 r. powstała kolejna. Nosiła nazwę Städtische Höhere Knabenschule Nicolai (Miejska Wyższa Szkoła dla Chłopców w Mikołowie). Mieściła się przy ul. Karola Miarki. W czerwcu 1922 r. rozpoczęło się przekształcanie niemieckiego progimnazjum w progimnazjum polskie. Dało ono początek dzisiejszemu I Liceum im. Karola Miarki.